Post 91
Duo Reges: constructio interrete.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. At enim hic etiam dolore.
Tum mihi Piso: Quid ergo? An haec ab eo non dicuntur? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Hoc est non dividere, sed frangere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Istic sum, inquit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quod cum dixissent, ille contra. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?
Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quis istud possit, inquit, negare?
