Adipisci Iusto

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quis istud possit, inquit, negare?

Nihil illinc huc pervenit. Qui convenit? Videsne quam sit magna dissensio? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; At multis malis affectus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Avaritiamne minuis?

Reguli reiciendam; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Primum divisit ineleganter; Istic sum, inquit. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Memini me adesse P. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sint ista Graecorum; Stoicos roga. Simus igitur contenti his. Non semper, inquam;

Hoc est non dividere, sed frangere. Respondeat totidem verbis. Minime vero istorum quidem, inquit. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Sed haec omittamus; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Summus dolor plures dies manere non potest?

Omnia peccata paria dicitis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Reguli reiciendam; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Utram tandem linguam nescio? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quis enim redargueret?

Ita prorsus, inquam; Sed quid sentiat, non videtis. Sit enim idem caecus, debilis. Hoc est non dividere, sed frangere. Non est igitur summum malum dolor. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Minime vero istorum quidem, inquit.

Cyrenaici quidem non recusant; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.